jueves, 26 de febrero de 2009

ESCAPADA A PORTUGAL (Y IV)




A miña irmá Rosa, coa que convivo, marchou de vacacións xunto co seu marido do 15 ó 24 actual. Xa tiñamos concertado ca irmá do medio e seu marido -Luci e Manolo- que quedaría con eles. Xa vos contarei por onde andivemos, pero agora vou terminar de contar a anterior viaxe a Portugal. Antes, un par de cousas sobre o hotel "Turismo do Minho", onde estivemos aloxados: Habitacións amplas, con terraza, e cuarto de baño adaptado para minusválido, anque debido a que non podo sentarme, non puden utilizar a bañeira , que era curta e alta, dotada dun portón pola parte frontal que permitía entrar nela sen ter que erguer os pés. Polo demáis, boa atención, limpeza e un almorzo variado e abundante.


Mi hermana Rosa, con la que convivo, marchó de vacaciones junto con su marido del 15 al 24 del presente mes. Ya teníamos concertado con otra hermana y su marido -Luci y Manolo- que quedaría con ellos. Ya os contaré por donde anduvimos, pero ahora voy terminar de contar el anterior viaje a Portugal. Antes, un par de cosas sobre el hotel "Turismo do Minho", donde estuvimos alojados: Habitaciones amplias, con terraza, y cuarto de baño adaptado para minusválidos, aunque debido a que no puedo sentarme, no pude utilizar la bañera , que era corta y alta, dotada de un portón por su parte frontal que permitía entrar en ella sin tener que levantar los piés. Por lo demás, buena atención, limpieza y un desayuno variado y abundante.



Como non funcionaba o transbordador de Caminha a A Guarda, regresamos pola Ponte d'Amizade e subimos ó monte Santa Tegra. Chuviscaba e facía frío, aparte de que alí non había nada accesible para min, polo que eu optei por non baixar do coche. O meu cuñado-que podedes ver nunha das fotos- sacou unhas fotos e foi parando para que eu vise algo dende o coche...



Como no funcionaba el transbordador de Caminha a A Guarda, regresamos por el Puente de la Amistad y subimos al monte Santa Tecla. Lloviznaba y hacía frío, aparte de que allí no había nada accesible para mi, por lo que opté por non bajar del coche. Mi cuñado -que podéis ver en una de las fotos- sacó unas fotografías y fue haciendo paradas a fin de que yo viese algo desde el coche...


Dalí fomos xantar a Arcade, e despois xa viñemos para a casa pola estrada de Pontevedra, a N-541

De allí fuimos hasta Arcade para comer, y luego ya regresamos para casa por la carretera de Pontevedra, la N-541

Fotos: Xacemento castrexo, reconstrucción de vivenda castrexa co meu cuñado na porta, e capela da Santa Tegra

martes, 24 de febrero de 2009

En memoria de Lolita Moreiras

Estando ausente entereime de que Lolita Moreiras, que coñezo dende fai un montón de anos, cando xunto co seu marido, Carlos Estévez -q. e. p. d.-, iba visitarme a Vilar de Flores, atopouse mal e en moi poucos días faleceu.

Esta nova deixoume conturbado e realmente mal. Lolita era unha muller sinxela pero elegante, moi animosa e xenerosa, que colaboraba con varias asociacións, entre elas "Aixiña", na que estaba no grupo de visitas. O seu óbito é unha grande perda para todos nós. Eu personalmente sinto moito o seu falecemento, e confío que o seu espíritu siga conosco e nos siga iluminando e axudando. O seu recordo perdurará entre nós. Que Deus a teña onde ela se merece.

Estando ausente me enteré de que Lolita Moreiras, a la que conocía desde hace un montón de años, cuando, junto con su marido, Carlos Estévez -q. e. p. d.-, iba a visitarme a Vilar de Flores, enfermó, y en muy pocos días falleció.

Esta nueva me dejó conturbado y realmente mal. Lolita era una mujer sencilla pero elegante, muy animosa y generosa, que colaboraba con varias asociaciones, entre ellas "Aixiña", en la que estaba en el grupo de visitas. Su óbito es una grave pérdida para todos nosotros. Personalmente siento mucho su fallecimiento, y confío que su espíritu siga con nosotros y nos siga iluminando y ayudando. Su recuerdo perdurará entre nosotros. Que Dios la tenga donde ella se merece.