miércoles, 7 de octubre de 2009

RIO 2016

Xa fai un mes da miña última escrita neste caderno. I é que hai cousas que a ún, anque sexan máis ou menos previsibles, lle deixan mal corpo e sen moitas ganas de contalo... Pero imos pasar das malas novas e alegrarnos con Brasil e o Río de que as Olimpiadas do 2016 vaian para alá, xa que o necesitaba e ademáis merecíao, segundo di Pérez Mariño no seu artigo de "La Voz de Galicia". Eu alégrome por partida doble: por simpatía con Brasil e pola familia que teño nese extenso país, aos que felicito de todo corazón.


Hace ya un mes de mi último escrito en este cuaderno. Y es que hay cosas que a uno, aunque sean más o menos previsibles, le dejan mal cuerpo y sin muchas ganas de contarlo... Pero vamos a pasar de las malas nuevas y a alegrarnos con Brasil y Río de que las Olimpiadas del 2016 vayan para allá, puesto que lo necesitaba y además lo merecía, según dice Pérez Mariño en su artículo de "La Voz de Galicia". Yo me alegro por partida doble: por simpatía con Brasil y por la familia que tengo en ese extenso país, a quienes aprovecho para felicitar de todo corazón.

miércoles, 9 de septiembre de 2009

POLITICOS

Os cartiños que non saen do proprio peto acostuman a gastarse moi alegremente. Desto dan boa proba a cotío os nosos políticos (si algún se salva da queima, que me perdone), sexan da dereita, da esquerda ou do centro... Outra cousa na que acostuman a ser maestros é en prometer e non dar, a non ser disculpas que se di de malos pagadores.

El dinero que no sale del propio bolsillo suele gastarse muy alegremente. De esto dan buena prueba a en cualquier momento nuestros políticos (si alguno se salva de la quema, que me perdone), ya sean de derechas, de izquierdas o de centro... Otra cosa en la que acostumbran a ser maestros es en prometer y no dar, a no ser disculpas como los malos pagadores.

Ven esto a conto polas declaracións de onte da Conselleira de Benestar no Parlamento de Galicia que podemos resumir naquelo de que unha cousa é predicar (o que se di estando na oposición ou en campaña electoral) i outra dar trigo.


Viene esto a cuento por las declaraciones de ayer de la Conselleira de Benestar en el Parlamento de Galicia que podemos resumir en aquello de que una cosa es predicar (lo que se dice estando en la oposición o en campaña electoral) y otra dar trigo.

Paréceme totalmente inmoral seguir a enterrar millóns e millóns de euros no Gaiás sen saber para qué, anque sí se sospeite (máis de ún xa se beneficiará), i escatimalos no que é prioritario, como a Lei de Dependencia, a Sanidade ou o Ensino. Son estas prácticas de bon goberno? Parecemos novos ricos que temos que gastar ben diñeiro, e que se saiba, en algo suntuario, que luza, anque teñamos carencias de cousas esenciais que non se ven tanto. Unha mágoa.


Me parece totalmente inmoral seguir enterrando millones y millones de euros en el Gaiás sin saber para qué, aunque sí se sospeche (más de uno ya se beneficiará), y escatimarlos en lo que es prioritario, como la Ley de Dependencia, la Sanidad o la Enseñanza. Son éstas prácticas de buen gobierno? Parecemos nuevos ricos que tenemos que gastar mucho dinero, y que se sepa, en algo suntuario, que luzca, aunque tengamos carencias de cosas esenciales que no se ven tanto. Una pena.

miércoles, 2 de septiembre de 2009

O PAXARIÑO


A princesa dos pés descalzos.



Bonito, non?


Naceu en A Barraca, a un tiro de pedra da vila alaricana, dous anos despois ca min. Iba a diario ó colexio salesiano, onde alguén tivo a percepción de verlle parecido a unha desas pequenas e ledas criaturas. El gosta de viaxar e andar por camiños inexplorados. Abandonou o seminario salesiano pola universidade, deu clases i está xubilado...


Pobreza, tecnoloxía, suntuosidade...



Contra a escaseza ou careza dos solares, palafitos


Nació en A Barraca, a un tiro de piedra de la villa alaricana, dos años más tarde que yo. Iba a diario al colegio salesiano, donde alguien tuvo la percepción de verle parecido a una de esas pequeñas y alegres criaturas. Le gusta viajar y andar por caminos inexplorados. Abandonó el seminario salesiano por la universidad, dio clases y está jubilado...


Unha boa pescata de anguilas.



Non parecen desnut
ridos, pero...

Coñecino cando de rapaz estivo unha tempadiña onda sua tía de Vilar de Flores, de onde era nativa a sua nai. Coma case tódolos anos estivo uns dias en A Barraca, e, coma case todos, veume facer unha visita. Deixoume fotos das suas últimas viaxes: á illa de Borneo e á praia das Catedrais. Grazas, Manolo, e non esquezas de voltar anque inevitabelmente non nos atopes a todos. Unha aperta.


O tipo barbado é Manuel Suárez, "O paxariño".



Esta é unha "lagartiña" do país.


Le conocí cuando de niño estuvo una temporada en casa de su tía de Vilar de Flores, de donde era nativa su madre. Como casi todos los años estuvo unos dias en A Barraca, y, como casi todos, vino a hacerme una visita. Me dejó fotos de sus últimos viajes: a la isla de Borneo y a la playa de las Catedrales. Grazas, Manolo, y no te olvides de volver aunque inevitablemente no nos encuentres a todos. Un abrazo.


Anuncio dunha especie de reserva de paxaros en Sabah, Borneo, onde hai unha torre para observalos.


Esta parece que é unha casa comunitaria.

miércoles, 12 de agosto de 2009

"COLONIAS"


Foto sacada á saída da cena o día 29.


A asociación "Aixiña" ten unha residencia de "colonias" en Sanxenxo (Pontevedra), i eu acabo de estar alá no turno do 20 ó 30 de xullo xunto con outra ducia e media de
personas.



La asociación "Aixiña" tiene una residencia de "colonias" en Sanxenxo (Pontevedra), y yo acabo de estar allí en el turno del 20 al 30 de julio junto con otra docena y media de personas.



Durante a cena de despedida.


Outra foto da mesma cena.


Eu sei de compañeir@s minusválid@s que non queren ir alá porque o teñen moi visto. E certo que si non eres de praia telo un chisco máis difícil para encher o tempo de lecer, e aínda máis agora que nos deixaron sen sá de estar -en trámite de solución-, pero aparte das socorridas terrazas quédanos redescubrir o povo, enterarnos das exposicións ou sitios dinos de visitar que sexan accesibles para as nosas minusvalías, e ir por alí; buscar un sitio tranquilo e agradable, que os hai, levar un libro ou un pasatempo, e deixar que corra... o tempo...



Yo sé de compañer@s minusválid@s que no quieren ir allá porque aquello lo tienen muy visto. Es verdad que si no eres de playa lo tienes un poco más difícil para llenar el tempo de descanso, y más aún ahora que nos dejaron sin sala de estar -en trámite de solución-, pero aparte de las socorridas terrazas nos queda redescubrir el pueblo, enterarnos de exposiciones o sitios dignos de visitar que sean accesibles para nuestras minusvalías, e ir por allí; buscar un sitio tranquilo y agradable, que los hay, llevar un libro o un pasatiempo, y dejar que corra... el tiempo...



Dous "intrusos" -Casimiro, e á sua dereita Camilo, o autor deste blog- na praia de Silgar.

viernes, 7 de agosto de 2009

REGRESO DE BURGOS


Palacio de los marqueses de Aguilar, en la Plaza Mayor, en aparente estado de abandono.



Manolo e Luci rodeados das suas fillas Lara e Coral; o Paco está comigo, á fronte. Foto sacada no restaurante onde xantamos, en El Entrego.


Colegiata de S. Miguel, en la Plaza Mayor de Aguilar.



O 17 de xullo, venres, saímos de Burgos para Asturias. Paramos a xantar en Aguilar de Campóo e seguimos para Xixón, onde vive Paco, fillo de miña irmá Luci, o que xa nos agardaba para tomar unhas "sidrinas" e dar unha volta pola praia e zona onde estaban ca Semana Negra, que aproveitamos para ver unha exposición de fotoperiodismo. Paco é aficionado á pesca submarina, e invitounos a cenar productos do mar sacados por el, algo delicioso.


El 17 de julio, viernes, salimos de Burgos para Asturias. Hicimos un alto para comer en Aguilar de Campóo y seguimos para Gijón, donde vive Paco, hijo de mi hermana Luci, el cual ya nos aguardaba para tomar unas "sidrinas" y dar una vuelta por la playa y zona donde estaban con la Semana Negra, que aprovechamos para ver una exposición de fotoperiodismo. Paco es aficionado a la pesca submarina, y nos invitó a cenar productos del mar sacados por él, algo delicioso.


O sábado levounos a ver o "Museo de la Minería y de la Industria", en El Entrego, algo dino de ver con máis calma. Xantamos a menos de un quilómetro, e pola tarde levounos a ver Oviedo dende o alto do Naranco.

El sábado nos llevó a ver el "Museo de la Minería y de la Industria", en El Entrego, algo digno de ver con más calma. Comimos a menos de un quilómetro de allí, y por la tarde nos llevó a ver Oviedo desde lo alto del Naranco.


O domingo pola mañá saímos por Vegadeo cara Allariz, onde nos agardaban para xantar, pois o luns, 20, ás nove e media, saía con "Aixiña" para Sanxenxo.


El domingo por la mañana salimos por Vegadeo hacia Allariz, donde nos aguardaban para comer, pues el lunes, 20, a las nueve y media, tenía que estar en la sede de "Aixiña" para ir a Sanxenxo.

lunes, 13 de julio de 2009

VIAXE AO PAIS BASCO


O martes, 7, levoume o meu cuñado a dar unha volta polo País Vasco. Estivemos no Santuario de Urkiola, que ten unha distribución rara: o altar non está frente á entrada principal, e logo, no lado oposto ó altar, hai un plano ou estrado inclinadoe escalonado cunha mesiña no centro e uns micrófonos. Eso é o que me pareceu a min... Seguimos viaxe por Gernika, onde demos unha volta polo pobo, sen esquecernos de ver a árvore famosa, e paramos a comer en Bermeo.

El martes, 7, me llevó mi cuñado a dar una vuelta por el País Vasco. Estuvimos en el Santuario de Urkiola, que tiene una distribución rara: el altar no está frente a la entrada principal, y luego, en el lado opuesto al altar, hay un plano o estrado inclinadoy escalonado con una mesita en el centro y unos micrófonos. Eso es lo que me pareció a mi... Seguimos viaje por Gernika, donde dimos una vuelta por el pueblo, sin olvidarnos de ver el famoso árbol y subir hasta Lumo. Seguimos hasta Bermeo, donde nos paramos a comer.

Despois de xantar fomos ver o cabo Machichaco, e, de volta xa, paramos na basílica de Lekeitio, onde nos atopamos cun home que se brindou a sacarnos unha foto e a ensinarnos o máis destacado da mesma: os retablos do altar maior (unha preciosidade gótico-flamenca de comezos do século XVI) e o do de Nosa Señora da Antiga. O pequeno museo parroquial e un cristo traído de México feito de millo e que só pesa uns 7 kg.a pesar de ser dunha talla máis ben alta. Daquí fomos a Mallabia para ver a uns parentes e xa voltamos para Burgos. A impresión que saquei do meu recorrido polo País Vasco é a de que ten moita montaña, que chove a miúdo xa que hai unha vexetación luxuriosa, superverde, e de que a crisis económica estase facendo notar...

Despues de comer fuimos a ver el cabo Machichaco, y, de vuelta ya, nos detuvimos en la basílica de Lekeitio, donde se nos acercó un hombre que se brindó a sacarnos una foto y a enseñarnos lo más destacado de la misma: los retablos del altar mayor (una preciosidad gótico-flamenca de principios del siglo XVI) y el de Nuestra Señora de la Antigua. O pequeno museo parroquial y un cristo traído de México hecho de maíz y que sólo pesa unos 7 kg.a pesar de ser de una talla más bien alta. De aquí fuimos a Mallabia para ver a unos parientes y ya regresamos para Burgos. La impresión que saqué de mi recorrido por el País Vasco es de que tiene mucha montaña, que llueve a menudo ya que hay una vegetación lujuriosa, superverde, y de que la crisis económica se está haciendo notar...

domingo, 21 de junio de 2009

ALGO DE AQUÍ E DE ALÁ

















Distintas vistas do tramo xa remodelado da rúa Emilia P. Bazán



Non pensedes que andiven correndo o boi, non... O que pasa é que de cando en vez a ún éntralle a desgana, e abandona un pouco a escrita neste blog. Tampouco é que estivese inactivo de todo, pois tiña unhas declaracións da renda por facer, empezando pola miña. Agora, xa cumprida a obrigación con Facenda, retomo este blog...


A pesar de lo que podáis creer, no anduve "correndo o boi"... Lo que pasa es que de cuando en vez a uno le entra la desgana, y abandona un poco la escritura en este blog. Tampoco es que estuviese del todo inactivo, pues tenía unas declaraciones de la renta por hacer, empezando por la mía. Ahora, ya cumplida la obligación con Hacienda, retomo este blog...


Resulta que en contra do que eu coidaba, o químico alaricano premiado este ano pola Real Sociedade Española de Química sí leo o meu blog, é máis, tivo a cortesía de escribirme unha carta con ese motivo. Esa carta e a da miña resposta, entre outras cousas, serviunos para recordar ó seu pai e a inmensa ledicia que el tería co premio do seu fillo. Grazas e ánimo para seguir investigando.


Resulta que en contra de lo que yo creía, el químico alaricano premiado este año por la Real Sociedad Española de Química sí leyó mi blog, es más, tuvo la delicadeza de escribirme una carta con ese motivo. Esa carta y mi respuesta a la misma, nos sirvió, entre otras cosas, para recordar a su padre y la inmensa alegría que tendría con el premio de su hijo. Gracias y ánimo para seguir investigando.


Un día da "Festa do Boi" tiven unha charla informal co Sr. Alcalde con sendos vasos de cervexa por medio no Fogar dos Maiores. Comentamos a obra aínda non finalizada da rúa Emilia P. Bazán, que está quedando moi ben, con bandas de distinta textura nas beirarrúas para sinalizar as boca rúas e os pasos peonís elevados. Está ilusionado ca próxima inauguración da Casa da Xuventude e co proxecto para xardíns na beira dereita do río, a continuación de A Granxa.


Un día de la "Festa do Boi" tuve una charla informal con el Sr. Alcalde con sendos vasos de cerveza por medio en el "Fogar dos Maiores". Comentamos la obra aún no finalizada de la calle Emilia P. Bazán, que está quedando muy bien, con bandas de distinta textura en las aceras para señalizar las boca calles y los pasos peatonales elevados. Está ilusionado con la próxima inauguración de la "Casa da Xuventude" y con el proyecto para jardines en la orilla derecha del río, a continuación de A Granxa.

sábado, 30 de mayo de 2009

RECLAMACION RESOLTA?

O 19 de marzo daba conta neste blog que fixera unha reclamación a Vodafone por unha chamada feita desde Portugal, e que a operadora considerou improcedente...


El 19 de marzo daba cuenta en este blog que había hecho una reclamación a Vodafone por una llamada que hice desde Portugal, y que la operadora consideró improcedente...


Na publicidade di: "Con Vodafone Passport, habla en el extranjero como si estuvieras en España más 0.99€"... Resulta que unha chamada que eu aquí pagaría a 0,03€ o minuto cobráronma a 0,19€/min. Cando reclamei, contestáronme que esa tarifa é do 101, co que non se pode chamar desde o extranxeiro, que hai que usar o número "largo". Entón respondinlles que na hora en que chamei, a calquera número que sexa, pagaría en España 0,34€ + IVA pola chamada, xa que tiña a tarifa 60 x 1 A Todos, ó que habería que sumar 0,99, i eles facturábanme 2,46 +IVA. Outra vez me dixeron que non se podían aplicar tarifas reducidas e que estaba ben cobrado. De novo lles respondín que eso non se corresponde co que publicitan, o que é publicidade enganosa, e que iba a pórme en contacto coa OCU... así o fixen, e fai un par de días recibín por correo ordinario unha factura rectificativa mediante a que me devolven o que me cobraban de máis.


Su publicidad dice: "Con Vodafone Passport, habla en el extranjero como si estuvieras en España más 0.99€"... Resulta que una llamada que yo aquí pagaría a 0,03€ el minuto me la cobraron a 0,19€/min. Cuando reclamé, me contestaron que esa tarifa es del 101, con el que no se puede llamar desde el extranjero, que hay que usar el número "largo". Mi respuesta fue que en la hora en que llamé, a cualquier número que fuese, en España pagaría 0,34€ + IVA por la llamada, ya que tengo la tarifa 60 x 1 A Todos, a lo que habría que sumar 0,99€, y ellos me facturaban 2,46 +IVA. Otra vez me dijeron que no se podían aplicar tarifas reducidas y que estaba bien cobrado. De nuevo les respondí que eso no se corresponde con lo que publicitan, lo que es publicidad engañosa, y que iba a ponerme en contacto con la OCU... así lo hice, y hace un par de días recibí por correo ordinario una factura rectificativa mediante la que me devuelven lo que me habían cobrado en demasía.


Que a diferenza non cubre os gastos do correo e que non valía a pena reclamar...? Xa... pero houbese quedado a disgusto comigo mesmo sabendo que me había deixado enganar. Espero que a OCU lles esixa modificar a publicidade... ou que cobren con arreglo á mesma.


¿Que la diferencia no cubre los gastos del correo y que no valía la pena reclamar...? Ya... pero me habría quedado con mal sabor sabiendo que me había dejado engañar. Espero que la OCU les exija modificar la publicidad... o que cobren con arreglo a la misma.

martes, 19 de mayo de 2009

NORABOA!!!

Fai días deron na prensa a nova de que a Real Sociedade Española de Química outorgou o seu premio Nacional de Química Orgánica deste ano ó catedrático alaricano José Luis Mascareñas Cid polo seu labor investigador. Para darnos conta da importancia deste galardón, seica o último químico galego premiado pola RSEQ foi en 1985, na persona do profesor don Luis Castedo, que o foi do agora premiado.


Hace pocos días se publicó en la prensa la noticia de que la Real Sociedad Española de Química otorgó su premio Nacional de Química Orgánica de este año al catedrático alaricano José Luis Mascareñas Cid por su labor investigadora. Para darnos cuenta de la importancia deste galardón, el último químico gallego premiado por la RSEQ fue en 1985, en la persona del profesor don Luis Castedo, que lo fue del ahora premiado.


Poucas veces teño tido ocasión de intercambiar unhas verbas co homenaxeado, pero sí tiven o gusto de disfrutar varias veces da moi grata compañía do seu pai, xa falecido, na cafetería "A Fábrica", onde algunha vez me puxo ó tanto da labor investigadora do seu fillo en EEUU e da súa ilusión por traballar na Universidade de Santiago.


Pocas veces he tenido ocasión de intercambiar unas palabras con el homenajeado, pero sí tuve el gusto de disfrutar varias veces de la muy grata compañía de su padre, ya fallecido, en la cafetería "A Fábrica", donde alguna vez me habló de la labor investigadora de su hijo en EEUU y de su ilusión por trabajar en la Universidad de Santiago.


Alégrome moito de que se lle recoñeza o seu traballo, e dou a miña máis sincera noraboa a José Luis (anque el non lea este blog) e á súa nai, coa que xa falei. E un honor e un orgullo para el, para a familia e para toda Allariz que lle fose outorgada tal distinción.


Mucho me alegro de que se le reconozca su trabajo, y doy mi más sincera enhorabuena a José Luis (aunque él no lea este blog) y a su madre, con la que ya hablé. Es un honor y un orgullo para él, para su familia y para toda Allariz que le fuese otorgada tal distinción.

lunes, 4 de mayo de 2009

MUSEOS E SUXERENCIA

Así estaba eu de ben acompañado na homenaxe a dona Pilar Bouzas...

En "La Región" do pasado día 1, coa noticia da donación de cámaras e negativos de antes da guerra feita por Valentina Riesco, filla dun mestre que exerceu aquí por aquelas datas, ó Concello de Allariz, dise que este está traballando no proxecto dun museo adicado a Xosé Suárez.


En "La Región" del pasado día 1, con la noticia de la donación de cámaras y negativos de antes de la guerra hecha por Valentina Riesco, hija de un maestro que ejerció aquí por aquellas fechas, al Concello de Allariz, se dice que éste está trabajando en el proyecto de un museo dedicado a Xosé Suárez.


Alégrome moito desta nova. Fai moitos anos tiven ocasión de ver un libro con fotos tiradas por Xosé Suárez, coido lembrar que había unha serie tirada nos Andes e outra de flores no Xapón, que me impresionaron moi gratamente pola súa calidade.


Esta nueva me alegra muchísimo. Hace ya un montón de años tuve ocasión de ver un libro con fotos sacadas por José Suárez, me parece recordar que había una serie de los Andes, y otra de flores en Japón, que me impresionaron muy gratamente por su calidad.


Falando de museos, aproveito para lembrarlles ó Sr. Alcalde e corporación que habería que completar o museo do coiro co Museo do Calzado en base a que deica os anos sesenta en moitos pobos do concello e na mesma vila había obradoiros de zocas ou chancas, zapatóns de becerro... e ata sandalias e zapato fino. A partir dos anos sesenta a emigración foi baleirando os obradoiros e o campo de mao de obra e dos principais clientes deste tipo de calzado.


Hablando de museos, aprovecho para recordar al Sr. Alcalde y a su corporación que habría que completar el "Museo do Coiro" con el Museo do Calzado en base a que hasta los años sesenta en muchas aldeas del concello y en la villa había talleres de zocas o chancas, zapatones de becerro... e incluso sandalias y zapato fino. A partir de los sesenta la emigración fue vaciando los talleres y el campo de mano de obra y de los principales clientes de este tipo de calzado.

martes, 28 de abril de 2009

A Galicia ideal


Fai uns días -coido que o 22- puxen na 2 de TVE a eso das catro menos cuarto. Vin uns ciclistas que corrían por unha paisaxe de postal: primeiro, unha zona arbolada de frondosas, e despois, lameiros e máis lameiros verdiños desfilaban diante de min, sin que se vise un toxo ou unha silva... Era coma unha paisaxe pintada, coma un cadro.


Hace unos días -creo que el 22- puse la 2 de TVE a eso de las cuatro menos cuarto. Vi unos ciclistas que corrían por un paisaje de postal: primero, una zona arbolada de frondosas, y después, prados y más prados de un verde intenso desfilaban delante de mi, sin que se viese un tojo o una silva... Era como un paisaje pintado, como un cuadro.


Como non son afeccionado ó ciclismo, coidei que a paisaxe pertencería ó norte de España ou Portugal, ata pensei que era a paisaxe ideal de Galiza, pero non, non se trataba nin de España nin de Portugal. A paisaxe pertencía a Bélxica...


Como no soy aficionado al ciclsmo, creí que este paisaje pertenecería al norte de España o a Portugal, hasta me vino a la mente que era el paisaje de la Galicia ideal, pero no, no se trataba ni de España ni de Portugal. El paisaje pertenecía a Bélgica...


Por que en Galiza está a maioría do terreo a ermo, criando silvas, toxos, piornos e canta maleza quere saír...? Porriba de non sacarlle proveito ningún a este capital, toda esa maleza é foco e alcahueta dos incendios que asolan o país un ano sí e outro tamén. Por que noutros lados o bosque e os lameiros, en fin, o terreo está cuidado e, en cambio, aquí está abandonado...?


¿Por qué en Galicia está la mayor parte del terreno yermo, criando silvas, tojos, piornos y cuanta maleza quiere salir...? Encima de no sacarle provecho alguno a este capital, toda esa maleza es foco y alcahueta de los incendios que asolan un año sí y otro también a nuestra tierra. ¿Por qué en otros paises el bosque y los prados, en fin, el terreno agrario está cuidado y, en cambio, aquí está abandonado...?


Eu coido que o motivo principal é a falla de rendibilidade do traballo no agro, xa que se fose rendible non quedaría abandonado. Outro motivo importante pode ser o abandono en que o teñen os nosos gobernantes. Cónstame que o anterior conselleiro de Medio Rural, Sr Suárez Canal, adicoulle tempo e ganas para virar este estado de cousas, pero unha lexislatura non é suficiente para remontar o abandono de tantos anos. Esperemos que polo menos os seus sucesores sigan adiante co Banco de Terras, unha brillante idea posta en marcha polo noso paisano.


Yo creo que el motivo principal es la falta de rentabilidad del trabajo agrícola, ya que si fuese rentable no quedaría abandonado. Otro motivo importante puede ser el abandono en que lo tienen nuestros gobernantes. El anterior consejero de Medio Rural, Sr Suárez Canal, le dedicó tiempo y ganas a fin de cambiar este estado de cosas, pero una legislatura no es suficiente para remontar el abandono de tantos años. Esperemos que al menos sus sucesores sigan adelante con el Banco de Tierras, una brillante idea puesta en marcha por nuestro paisano.

martes, 14 de abril de 2009

CAN SEN DONO




Fai semanas que este cadelo anda perdido pola zona de "Lama de Mouro" - "O Fuxón", da vila alaricana. Como se vía cheíño de fame, un día a miña irmá púxolle de comer, e, dende entón, como colle ben entre os balaustres da cancela, xa non abandonou os arredores da casa...

Si alguén o recoñece como seu, ou ten interés en quedarse con el, pode chamar ó 988440980.


Desde hace varias semanas este perrito anda perdido por la zona de "Lama de Mouro" - "O Fuxón", de la villa alaricana. Como se veía famélico, un día mi hermana le echó de comer, y desde entonces, como pasa perfectamente entre los balaustres de la cancilla, ya no abandonó los alrededores de la casa...
Si alguien lo reconoce como suyo, o tiene interés en adoptarlo, puede llamar al 988440980.


sábado, 11 de abril de 2009

GRAZAS, ALCALDE




Xusto onde está ese coche, ó lado da cabina telefónica, estaba o rebaixe que me traía a mal traer.
Justo donde está ese coche, al lado de la cabina telefónica estaba el rebaje que me traía a mal traer


Dende fai meses os "Hermanos Carrajo" están levantando as vellas e a cachos impracticables beirarrúas da rúa Emilia P. Bazán (antiga estrada N525, que iba bordeando o casco vello da vila polo sureste), e facendo outras novas, o que ademáis é aproveitado para cambiar as tubaxes da auga e desaugues que non daban abasto co medre da edificación dos últimos anos. Hai que dicir que as novas beirarrúas quedan moi ben, especialmente para os que nos desprazamos en cadeira de rodas.



Desde hace meses los "Hermanos Carrajo" están levantando las viejas e a trozos impracticables aceras de la calle Emilia P. Bazán (antigua carretera N525, que iba bordeando el casco viejo de la villa por el sureste), y haciendo otras nuevas, lo que además es aprovechado para cambiar las tuberías del agua y desagües que no daban abasto debido al crecimiento de la edificación de los últimos años. Hay que decir que las nuevas aceras quedan muy bien, especialmente para los que nos desplazamos en silla de ruedas.




Unha das primeiras obras que fixo o BNG neste concello cando acadou a alcaldía, vai para 20 anos, foi anchear a ponte de san Isidro (feita ó mesmo tempo ca N525 para cruzar o Arnoia) facéndoa "voar" coma metro e medio a cada lado, o que foi aproveitado para dotala dunhas boas beirarrúas... E certo que se esqueceron dos rebaixes para que puidesen usalas os que coma eu que o digo non levantamos o cú do asento, e que había certos problemas "técnicos", pero ó final os técnicos do Concello solucionaron moi ben as dificultades, facendo os rebaixes na beirarrúa do lado norte. Mais sempre aparece un "pero", e, neste caso, era que o rebaixe no lado do pobo quedaba dentro da plazoleta adxunta á antiga praza de abastos, e entre os coches que alí aparcan sempre había algún que se plantaba diante do rebaixe, e claro, tiña que dar volta e meterme pola estrada. Máis dun día chamei á Policía Local, que viña alí, buscaban ó dono do coche... pero ó día seguinte volvía haber un coche no rebaixe polo que desistín de chamar e atravesaba a ponte pola calzada. Estaba agardando a que rematase a obra das beirarrúas para pedir ó Concello a solución para este meu problema, xa que paso por aí con bastante frecuencia, pero non fixo falta, xa que recentemente enlazaron a beirarrúas da ponte ca do pobo "pechando" a plazoleta da praza de abastos.




Una de las primeras obras que hizo el BNG en este ayuntamiento cuando accedió a la alcaldía, va para 20 anos, fue ensanchar el puente de san Isidro (construida al tiempo que la N525 para cruzar el Arnoia) haciendo que "volase" como metro y medio a cada lado, lo que fue aprovechado para dotarla de unas buenas aceras... Es verdad que se olvidaron de los rebajes para que pudiesen usarlas quienes como yo que lo digo no levantamos el culo del asiento, y que había ciertos problemas "técnicos", pero al final los técnicos del Ayuntamiento solucionaron muy bien las dificultades, haciendo los rebajes en la acera del lado norte. Mas siempre aparece un "pero", y, en este caso, era que el rebaje del lado del pueblo se metía dentro de la plazoleta de la antigua plaza de abastos, y entre los coches que allí aparcan siempre había alguno que se plantaba delante del rebaje, y, claro, tenía que dar vuelta y meterme por la calzada. Más de un día llamé a la Policía Local, que se acercaba hasta allí, buscaba al dueño del coche... pero al día siguiente volvía a haber un coche en el rebaje por lo que desistí de llamar y atravesaba el puente por la calzada. Estaba aguardando a que rematase la obra de las aceras para pedir al Ayuntamiento la solución para este problema, ya que paso por ahí con bastante frecuencia, pero no hizo falta, ya que recientemente enlazaron la acera del puente con la del pueblo "cerrando" la plazoleta de la plaza de abastos.

jueves, 19 de marzo de 2009

Homenaxe e Reclamación


Fotos: Vista do Castelo de Sagunto, e vista parcial de Sagunto dende o Castelo.

Ultimamente andiven con poucas ganas de escribir, como se deixa de ver, pero a ver si retomo o fío e continúo cos meus relatos.

Desde hace un tiempo estoy con pocas ganas de escribir, como es evidente, pero a ver si retomo el hilo y continúo con mis relatos.

O xoves 13 houbo no salón de actos do "Fogar dos Maiores" de Allariz unha homenaxe á mestra dona Pilar Bouzas Pérez, falecida hai uns 4 anos, e alí estiven porque nos coñeciamos dende fai moitos anos en que ela iba ó Santuario de Vilar de Flores, e sempre me animou a ler, a estudiar e a superar as dificultades. Pola miña parte, eu tamén contribuín co relato da miña experiencia personal a que fose elexida para esta homenaxe por FEMURO (Federación de Mulleres Rurais de Ourense) a traveso da Asociación de Amas de Casa "Silvardeira" de Allariz.

El jueves 13 tuvo lugar en el salón de actos del "Fogar dos Maiores" de Allariz un homenaje a la maestra doña Pilar Bouzas Pérez, fallecida hace unos 4 años, y allí estuve porque nos conocíamos desde hace mucho tiempo en que ella iba al Santuario de Vilar de Flores, y siempre me animó a leer, a estudiar y a superar las dificultades. Por mi parte, yo también contribuí con el relato de mi experiencia personal a que fuese elegida para esta homenaje por FEMURO (Federación de Mujeres Rurales de Ourense) a través de la Asociación de Amas de Casa "Silvardeira" de Allariz.


Fai días fixen unha reclamación a Vodafone por unha chamada feita dende Portugal. Na sua publicidade din: "Con Vodafone Passport, habla en el extranjero como si estuvieras en España más 0.99€"... E no meu caso non foi así, e xa me deron as suas razóns, que non me convenceron. Agora xa metín á OCU para que cambien a publicidade, que eu considero enganosa, ou cobren as chamadas dacordo con ela.

Hace poco hice una reclamación a Vodafone por una llamada hecha desde Portugal. En su publicidad dice: "Con Vodafone Passport, habla en el extranjero como si estuvieras en España más 0.99€"... Y en mi caso no fue así, y ya me dieron sus razones, que no me convencieron. Ahora ya metí a la OCU para que cambien la publicidad, que yo considero engañosa, o cobren las llamadas de acuerdo con ella.

Como vos adiantaba fai varios días, estiven visitando Valencia. Coidei que alá faría bo tempo, pero facía frío. O primeiro e o último día naquelas terras dormimos en El Puerto de Sagunto, no piso da nosa sobriña, pero como o ascensor e o piso non se axeitaban ben para min, os demáis días paramos no hotel Beta Valencia, que non figura como adaptado porque os baños carecen de barras de apoio e/ou suxección, pero estiven en planta baixa, habitacións e baños amplos, con bañeira axeitada para min; non podía baixar ó comedor porque o ascensor non era suficientemente longo, pero a miña irmá subíame o almorzo e encanto almorzaba eu na habitación, baixaban ela e o seu marido ó comedor. As demáis comidas facíamolas fóra do hotel.

Como os adelantaba hace varios días, estuve visitando Valencia. Creí asegurarme buen tiempo, pero hacía más bien frío. El primer y el último día en aquellas tierras dormimos en El Puerto de Sagunto, en el piso de nuestra sobrina, pero como el ascensor y el piso no eran muy apropiados para mi, los demás días nos alojamos en el hotel Beta Valencia, que no figura como adaptado porque los baños carecen de barras de apoyo y/o sujección, pero estuve en planta baja, habitaciones y baños amplios, con bañera apropiada para mi; no podía bajar al comedor porque el ascensor no era suficientemente largo, pero mi hermana me subía el desayuno y mientras desayunaba yo en la habitación, bajaban ella y su marido al comedor. Las demás comidas las hacíamos por donde nos encontrábamos.

jueves, 26 de febrero de 2009

ESCAPADA A PORTUGAL (Y IV)




A miña irmá Rosa, coa que convivo, marchou de vacacións xunto co seu marido do 15 ó 24 actual. Xa tiñamos concertado ca irmá do medio e seu marido -Luci e Manolo- que quedaría con eles. Xa vos contarei por onde andivemos, pero agora vou terminar de contar a anterior viaxe a Portugal. Antes, un par de cousas sobre o hotel "Turismo do Minho", onde estivemos aloxados: Habitacións amplas, con terraza, e cuarto de baño adaptado para minusválido, anque debido a que non podo sentarme, non puden utilizar a bañeira , que era curta e alta, dotada dun portón pola parte frontal que permitía entrar nela sen ter que erguer os pés. Polo demáis, boa atención, limpeza e un almorzo variado e abundante.


Mi hermana Rosa, con la que convivo, marchó de vacaciones junto con su marido del 15 al 24 del presente mes. Ya teníamos concertado con otra hermana y su marido -Luci y Manolo- que quedaría con ellos. Ya os contaré por donde anduvimos, pero ahora voy terminar de contar el anterior viaje a Portugal. Antes, un par de cosas sobre el hotel "Turismo do Minho", donde estuvimos alojados: Habitaciones amplias, con terraza, y cuarto de baño adaptado para minusválidos, aunque debido a que no puedo sentarme, no pude utilizar la bañera , que era corta y alta, dotada de un portón por su parte frontal que permitía entrar en ella sin tener que levantar los piés. Por lo demás, buena atención, limpieza y un desayuno variado y abundante.



Como non funcionaba o transbordador de Caminha a A Guarda, regresamos pola Ponte d'Amizade e subimos ó monte Santa Tegra. Chuviscaba e facía frío, aparte de que alí non había nada accesible para min, polo que eu optei por non baixar do coche. O meu cuñado-que podedes ver nunha das fotos- sacou unhas fotos e foi parando para que eu vise algo dende o coche...



Como no funcionaba el transbordador de Caminha a A Guarda, regresamos por el Puente de la Amistad y subimos al monte Santa Tecla. Lloviznaba y hacía frío, aparte de que allí no había nada accesible para mi, por lo que opté por non bajar del coche. Mi cuñado -que podéis ver en una de las fotos- sacó unas fotografías y fue haciendo paradas a fin de que yo viese algo desde el coche...


Dalí fomos xantar a Arcade, e despois xa viñemos para a casa pola estrada de Pontevedra, a N-541

De allí fuimos hasta Arcade para comer, y luego ya regresamos para casa por la carretera de Pontevedra, la N-541

Fotos: Xacemento castrexo, reconstrucción de vivenda castrexa co meu cuñado na porta, e capela da Santa Tegra

martes, 24 de febrero de 2009

En memoria de Lolita Moreiras

Estando ausente entereime de que Lolita Moreiras, que coñezo dende fai un montón de anos, cando xunto co seu marido, Carlos Estévez -q. e. p. d.-, iba visitarme a Vilar de Flores, atopouse mal e en moi poucos días faleceu.

Esta nova deixoume conturbado e realmente mal. Lolita era unha muller sinxela pero elegante, moi animosa e xenerosa, que colaboraba con varias asociacións, entre elas "Aixiña", na que estaba no grupo de visitas. O seu óbito é unha grande perda para todos nós. Eu personalmente sinto moito o seu falecemento, e confío que o seu espíritu siga conosco e nos siga iluminando e axudando. O seu recordo perdurará entre nós. Que Deus a teña onde ela se merece.

Estando ausente me enteré de que Lolita Moreiras, a la que conocía desde hace un montón de años, cuando, junto con su marido, Carlos Estévez -q. e. p. d.-, iba a visitarme a Vilar de Flores, enfermó, y en muy pocos días falleció.

Esta nueva me dejó conturbado y realmente mal. Lolita era una mujer sencilla pero elegante, muy animosa y generosa, que colaboraba con varias asociaciones, entre ellas "Aixiña", en la que estaba en el grupo de visitas. Su óbito es una grave pérdida para todos nosotros. Personalmente siento mucho su fallecimiento, y confío que su espíritu siga con nosotros y nos siga iluminando y ayudando. Su recuerdo perdurará entre nosotros. Que Dios la tenga donde ella se merece.

sábado, 14 de febrero de 2009

ESCAPADA A PORTUGAL III


O 29 andivemos polo conxunto que forma a Fortaleza de Valença, con bonitos edificios e baixos adicados ó comercio. Tamén é curioso que demos unhas cantas voltas en busca duns obxectos de cobre que logo vimos na feira de Allariz a máis baixo prezo...


El 29 anduvimos por el conjunto que forma La Fortaleza de Valença, con bonitos edificios y bajos dedicados al comercio. También es curioso que después de dar unas cuantas vueltas en busca de unos objectos de cobre los vimos luego en la feria de Allariz a más bajo precio...

Aquí me tendes a min, lucindo o meu "impermeable" ó lado da miña irmá Luci onda un dos canóns que apuntan cara España.

Aquí me tenéis a mi, luciendo mi "impermeable" al lado de mi hermana Luci junto a uno de los cañones que apuntan hacia España.




Xantamos en Monçao, pero antes paramos en Lapela, cerquiña do Miño, de onde é a Torre defensiva da última foto (o canastro parece levado daquí; as difrenzas a un lado e outro da fronteira moitas veces apenas son perceptibles). Hai que darse conta que estamos na fronteira, i estas construccións de tipo defensivo abundaban ós dous lados. Chegamos deica Melgaço e visitamos o Castelo, do que quedan as murallas que me deixou gardando o meu cuñado encanto el subíu ó alto delas, e unha Torre semellante á de Lapela.

Comimos en Monçao, pero antes nos detuvimos en Lapela, al pie del Miño, de donde es la Torre defensiva de la última foto (el hórreo parece llevado de aquí; las diferencias a un lado y otro de la frontera muchas veces apenas son perceptibles). Hay que darse cuenta que estamos en la frontera, y estas construcciones de tipo defensivo abundaban en los dos lados. LLegamos hasta Melgaço y visitamos el Castillo, del que quedan las murallas que me dejó guardando mi cuñado mientras él subió a su cima, y una Torre semejante a la de Lapela.





jueves, 12 de febrero de 2009

ESCAPADA A PORTUGAL II


O día seguinte, é dicir, o 28, saímos con intención de ir a Viana do Castelo. Enfilamos a N13 (anque hai a posibilidade de ir por auto-estrada) e deseguida chegamos a Caminha, onde había mercado. Xa que non facía moi mal tempo, apeámonos e andivemos dando voltas para non mercar nada. Outra vez ó coche e a seguir a mesma N13 deica Viana.


Al día siguiente, es decir, el 28, salimos con intención de ir a Viana do Castelo. Enfilamos la N13 (aunque hay la posibilidad de ir por autovía) y enseguida llegamos a Caminha, donde había mercado. En vista de que no hacía muy mal tiempo, nos apeamos y anduvimos dando vueltas para no comprar nada. De nuevo al coche y a seguir la misma N13 hasta Viana.



O primeiro que fixemos foi subir ó monte Santa Luzia, pero según ibamos subindo a néboa volvíase máis pecha. No alto non se vía un burro a dous pasos, e houbo que pedir axuda ó vendedor de monecos para orientarse. Entramos ó Santuario de Santa Luzia, que ten unha fermosa escalinata de pedra, pero tamén unha funcional rampa de metal e madeira para o acceso de minusválidos. O Santuario é bonito por dentro e por fóra. Sacamos unhas fotos e baixamos. Chovendo, buscamos un restaurante onde xantamos a feixoada de mariscos e un bacallau asado. Todo moi bo.


Lo primero que hicimos fue subir al monte Santa Luzia, pero según íbamos subiendo la niebla se volvía más cerrada. En la cima no se veía un burro a dos pasos, y hubo que pedir ayuda al vendedor de muñecos para orientarse. Entramos al Santuario de Santa Luzia, que tiene una hermosa escalinata de piedra, pero también una funcional rampa de metal y madera para el acceso de minusválidos. El Santuario es bonito por dentro y por fuera. Sacamos unas fotos y bajamos. Lloviendo, buscamos un restaurante donde comimos una "feixoada de mariscos" y un bacalao asado. Todo muy rico.


Despois de xantar, e chovendo, fomos ver o "Gil Eannes", un vello buque hospital da flota bacallaeira reconvertido en albergue xuvenil, museo e sá de exposicións, pero non era accesible para minusválidos; outra vez subimos ó coche e buscamos o Museo Municipal, que eu tiña referenciado como accesible. Estivemos recorrendo a planta baixa e vendo, aparte doutras cousas, cerámica das distintas fábricas portuguesas, pedras funerarias, e como utilizaban antigamente as pedras como pesos (na pesca, na construcción, etc), pero cando quixemos subir á planta de arriba atopámonos que o elevador non era bastante amplo para min. Grazas á directora? que chamou a dous empregados que amablemente se ofreceron a axudar ó meu cuñado a subirme polas escaleiras, chegamos arriba. Alí admiramos bonitas pinturas, camas con dosel, pequenos mobles lacados da época colonial, etc., etc.
Cando saímos dalí, xa voltamos para a nosa base.


Después de comer, y lloviendo, fuimos a ver el "Gil Eannes", un viejo buque hospital de la flota bacaladera reconvertido en albergue juvenil, museo y sala de exposiciones, pero no era accesible para minusválidos; otra vez subimos al coche y buscamos el Museo Municipal, del que yo disponía de información de que era accesible. Estuvimos recorriendo la planta baja y viendo, entre otras cosas, cerámica de las distintas fábricas portuguesas, piedras funerarias, y como utilizaban antiguamente las piedras como pesos (en la pesca, en la construcción, etc), pero cuando quisimos subir a la planta superior nos encontramos que el ascensor no era bastante amplio para mi. Gracias a la directora? que llamó a dos empleados los cuales amablemente se brindaron a ayudar a mi cuñado a subirme por las escaleras. Allí admiramos bonitas pinturas, camas con dosel, pequeños muebles lacados de la época colonial, etc., etc.
Cuando salimos de allí, ya regresamos a nuestra base.

viernes, 6 de febrero de 2009

Escapada a Portugal




A estancia en Portugal foi máis unha aventura do que outra cousa: chuvia, néboa... ata nos perdemos en algún momento debido á miña incompetencia co GPS.

La estancia en Portugal fue más una aventura que otra cosa: lluvia, niebla... hasta nos perdimos en algún momento debido a mi incompetencia con el GPS.

Fomos por Tomiño, onde paramos a saudar a unha antiga amiga da miña irmá, camiño de A Guarda, onde xantamos no Paseo Marítimo -tan deserto coma os restaurantes que alí había-; como non paraba de chover, subimos ó coche e cruzamos o Miño pola ponte de Goián para ir ó hotel "Turismo do Minho", onde durmimos tres noites.

Fuimos por Tomiño, donde nos paramos a saludar a una antigua amiga de mi hermana, camino de A Guarda, en cuyo Paseo Marítimo comimos -tan desierto como los restaurantes que allí hay-; como no paraba de llover, subimos de nuevo al coche y cruzamos el Miño por el puente de Goián a fin de ir al hotel "Turismo do Minho", donde dormimos tres noches.




Despois de deixar a equipaxe na habitación, voltamos a subir ó coche e fomos un pouco á aventura. Indo en dirección a Monçao, meu cuñado viu un indicador para o Monte Faro, e seguíuno, pero logo vimos outro para "Mosteiro Sanfins", e acordamos ir a velo. Despois dun recorrido por unha estrada estreita, sempre subindo entre árbores e con choiva intermitente, chegamos onde se acababa a estrada e seguía un camiño de terra con regos feitos pola chuvia e algunha pedra descuberta. Anque xa se vía o mosteiro, eu aconsellei ó meu cuñado dar a volta, pois era un risco grande meter o coche por tal camiño. Non me fixo caso e seguíu; deseguida chegamos ó Mosteiro. Foron eles a explorar e dixeron que estaba en ruinas e que había escaleiras, polo que alargueille a miña cámara para que fixese unhas fotos antes de que se fixese noite de todo, que eu xa me contentaba con velas.

Despues de dejar el equipaje en la habitación, de nuevo subimos al coche y salimos un poco a la aventura. Cogimos dirección a Monçao, pronto vió mi cuñado un indicador para el Monte Faro, y lo siguió, pero luego vimos otro para el "Mosteiro Sanfins", y acordamos ir a verlo; despues de un recorrido por una carretera estrecha, siempre subiendo entre árboles y acompañados de la lluvia, llegamos al final de la carretera asfaltada que seguía por un camino de tierra con surcos
hechos por el agua y alguna piedra que sobresalía. En vista de esto, y a pesar de que ya se veía el monasterio, aconsejé a mi cuñado dar la vuelta, pues era un riesgo grande meter el coche por tal camino. No me hizo caso y siguió; enseguida llegamos al Monasterio. Fueron ellos a explorar y dijeron que estaba en ruinas y que había escaleras, por lo que le di mi cámara a fin de que hiciese unas fotos antes de que se hiciese noche del todo, que yo me contentaría con verlas.


Cando vin as fotos, decateime de que se trataba dunha igrexa e mosteiro románico, dunha gran beleza, e unha vez na casa busquei información sobre o mesmo en internet. O seu nome é Sanfins de Friestas. En días sucesivos contareivos algo máis das miñas andanzas por Portugal.

Cuando vi las fotos, me percaté de que se trataba de una iglesia y monasterio románico de gran belleza, y una vez en casa busqué información sobre el mismo en internet. Su nombre es Sanfins de Friestas. En días sucesivos os contaré algo más de mis andanzas por Portugal.






domingo, 25 de enero de 2009

Preparando unha viaxe








Foto: O que escribe con bastante máis pelo e menos anos ó lado da vella "pota", en O Pasaxe (A Guarda).






















Foto: De pe, Mini e outro compañeiro de "Fuxan os ventos", e Laura, de O Barco.
Tumbados: O meu amigo Xocas i eu ca miña primeira cadeira de rodas no colexio Virgen Milagrosa de BUEU.







A miña irmá Lucía, que vive en Burgos, danlle agora vacacións e, xunto co seu marido, ven disfrutalas comigo. Como en Vilar de Flores hai pouco en que pasalo tempo, i eu tiña ganas de ir dar unha volta por aí, i especialmente a A Guarda, collín unha habitación nun hotel, e o martes sairemos non sei si de viaxe de vacacións ou de aventuras, en vistas do tempo que fai. Para preparar a viaxe chamei a Información, no concello de A Guarda, onde me atendeu moi ben Rosalía, e deume noticias de "Pirucho"

Na década dos setenta, a Asociación "Auxilia" tivo varios anos as colonias de verán no antigo colexio dos Xesuítas, sito en O Pasaxe, a escasos 2 km de A Guarda e ó pé do río Miño. Daquela xuntabámonos xente de Lugo, Ourense e Pontevedra, polo que eran bastante numerosas. Os monitores eran rapaces e rapazas dos últimos cursos de Bacharelato, sempre rebuldeiros e animosos, que estaban dispostos a empuxar as nosas cadeiras (naquelas datas ningún tiña cadeira eléctrica) despois de axudar na cociña, facer as camas, limpar, lavar, etc.

Un ano, coido que para organizarse, xa que á hora de saír, pola tarde, non era raro que faltase algún monitor, puxeron unha pizarra no claustro para que os minusválidos que quixesen saír escribisen o seu nome e a onde querían ir. Eu, que estaba en plan rebelde (aquel ano, excepcionalmente, coido que tiñamos 3 curas) díxenlle a un monitor que puxese no encerado "BARRA AMERICANA" e, debaixo, o meu nome; deseguida, outros dous nomes apareceron xunto ó meu. O cura de Vigo tiña unha furgoneta que usaba para as compras da cociña e algún outro servizo. Un monitor pedíulle que nos levase, e dixo que el só nos levaba deica A Guarda. Saímos á media tarde, deseguida entramos nun bar, pedimos unha baralla, unhas luras fritas e unha botella de viño para facer tempo, xa que tiñamos a cea encargada. Cando nos pareceu fomos ó mesón, onde quedaramos co chófer e dono do autobús ("Pirucho") que nos levaba de excursión, un home sempre disposto a botar unha man coas cadeiras de rodas. El e a súa dona acompañáronnos na cea, e despois de rematar, despedímonos deles e aínda fomos tomar algo a unha discoteca na que estabamos invitados un día da semana, e da que só recordo que tiña un nome exótico e unha longa escalinata de acceso.

De "barra americana", nada de nada; pero os demáis compañeiros non o sabían, e máis de ún anduvo uns días facéndonos preguntas capciosas.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

A mi hermana Lucía, que vive en Burgos, le dan ahora vacaciones y, en compañía de su marido, vendrá a disfrutarlas conmigo. Como en Vilar de Flores no hay mucho con quien pasar el rato, y yo tengo ganas de ir a dar una vuelta por ahí, especialmente a A Guarda, reservé una habitación en un hotel, y el martes saldremos, no sé si de viaje de vacaciones o de aventuras, a la vista del tempo que disfrutamos. Para preparar este viaje llamé a Información, en el ayuntamiento de A Guarda, donde me atendió muy bien Rosalía, y me dió noticias de "Pirucho"

En la década de los setenta, la Asociación "Auxilia" tuvo varios años las colonias de verano en el antiguo colegio de los jesuítas, sito en O Pasaxe, a escasos 2 km de A Guarda, a orillas del río Miño. En aquella época nos juntábamos gente de Lugo, Ourense y Pontevedra, por lo que eran bastante numerosas. Los monitores eran chicos y chicas de los últimos cursos de Bachillerato, siempre bulliciosos y animosos, que estaban dispuestos a empujar nuestras sillas (en aquellas fechas ninguno de nosotros tenía silla de motor) después de ayudar en la cocina, hacer camas, limpiar, lavar, etc.

Un año, me imagino que para organizarse, ya que a la hora de salir, por la tarde, no era raro que faltase algún monitor, pusieron una pizarra en el claustro para que los minusválidos que quisieran salir escribiesen su nombre y a donde querían ir. Yo, que estaba en plan rebelde (aquel año, excepcionalmente, creo que teníamos 3 curas) le dije a un monitor que pusiera en el encerado "BARRA AMERICANA" y, debajo, mi nombre; pronto aparecieron otros dos junto al mío. El cura de Vigo tenía una furgoneta que usaba para el aprovisionamiento y algún otro servicio. Un monitor le pidió que nos llevase, y respondió que sólo nos llevaba hasta A Guarda. Salimos a media tarde, a continuación entramos en un bar, pedimos una baraja, unos calamares fritos y una botella de vino para hacer tiempo, puesto que teníamos la cena encargada. Cuando nos pareció bien fuimos al mesón, donde habíamos quedado con el chófer y dueño del autobús ("Pirucho") que nos llevaba de excursión, siempre dispuesto a echar una mano con las sillas de ruedas. El y su mujer nos acompañaron en la cena; al terminar nos despedimos de ellos y todavía fuimos tomar algo a una discoteca en la que estábamos invitados un día determinado de la semana, y de la que sólo recuerdo que tenía un nombre exótico y una larga escalinata para acceder a ella.

De "barra americana", nada de nada; pero los demás compañeros no lo sabían, y más de uno estuvo unos días haciéndonos preguntas capciosas.

viernes, 23 de enero de 2009

Gobernar desde la oposición

Parece mentira como cambian as cousas vistas dende a oposición! Diríase que os nosos

políticos teñen máis claridade de ideas, que están máis ó "loro", que son máis eficaces

cando están na oposición...


Aí temos o caso do voto emigrante. O PP gobernou ben anos aquí i en Madrid, pero

non foi quen de cambiar o voto do emigrante anque llelo pedise a oposición máis dunha

vez. Oposición que ó estar no goberno xa se esquece dese e doutros temas, aínda que

por unanimidade llelo pidan dende o Parlamento de Galicia, por que será? Agora, dende

a oposición, o PP conseguíu que polo menos os emigrantes teñan que acompañar ó

voto a fotocopia do DNI ou do pasaporte
, o que tampouco é moita garantía.

Os emigrantes españois ou os seus descendentes que teñan a nacionalidade española, que é dos

que estou a falar, xa que teñen dereito ó voto, tamén deberían ter a garantía de que o seu voto é

personal, libre e secreto. E para esto habería que implantar o voto en urna. E para certos casos, o

voto por correo con garantías semellantes a cando se emite aquí, e cicáis o voto electrónico, que

tamén sería útil para outros colectivos, como é o dos mariñeiros que están embarcados.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Parece mentira como cambian las cosas vistas desde la oposición! Diríase que nuestros

políticos tienen más claridad de ideas, que están más al "loro", que son máis eficientes

cuando ejercen desde la oposición...



Ahí tenemos el caso del voto emigrante. El PP estuvo largos años en el gobierno, tanto aquí como

en Madrid, pero no fue capaz de cambiar el voto emigrante aunque se lo pidiese la oposición más

de una vez. Oposición que al estar en el gobierno ya se olvida de este y de otros temas, aunque se

lo pidan por unanimidad se lo pidan desde el Parlamento de Galicia, ¿por qué será? Ahora, desde

la oposición, el PP conseguió que por lo menos los emigrantes tengan que acompañar al voto la

fotocopia del DNI o del pasaporte
, lo que tampoco es mucha garantía.



Los emigrantes españoles o sus descendientes que tengan la nacionalidad española, que es a

quienes me refiero, puesto que tienen derecho a votar, también deberían tener la garantía de

que su voto es personal, libre y secreto. Y para esto habría que implantar el voto en urna. Y para

ciertos casos, el voto por correo con garantías similares al que se ejerce en España, y tal vez el

voto electrónico, que también sería útil para otros colectivos, como es de los marineros que están

embarcados.

viernes, 16 de enero de 2009

A "MICA"





Temos tres gatos, pero a máis vella, a "Mica", é a preferida; quedou orfa con poucos días, tan poucos que aínda non abría os ollos cando nola deu o veciño. Criouna a miña irmá a biberón. A inmensa maioría do tempo está dentro da casa, que considera o seu territorio, e si calquera dos outros gatos -unha filla dela e un neto- se atreven a pasar a porta, deseguida os escorrenta.

E unha grande cazadora de ratos, paxaros -algunha vez vímola loitando cunha pega-, musarañas... pero o que non sabiamos é que ata se atreve cas ratas: fai uns días saía o meu sobriño ó romper o día para ir ó traballo, e víuna como mataba e a continuación comía unha rata, como acostuma a facer, pois gusta de comer o que caza. Como proba, eí tendes unha foto que lle sacou co móbil.

A paciencia é un dos atributos que a "Mica" ten en grado superlativo: cando quere entrar a un sitio, e atópase ca porta pechada, non miaña, senón que agarda alí até que alguén teña que pasar e abra a porta; ás veces, se ten présa por saír da casa, rasca nunha alfombra ou nun moble, pois sabe que entón bótana fóra.