NEVARADA

Aquí tamén nevou o sábado, anque como chovera antes, a neve durou pouco, a non ser na cima do monte Penamá, onde aínda onte locía o manto blanco...

Dicen que "tempo de neve, tempo alegre". O malo é cando se vive na montaña e ás inclemencias do temporal hai que engadirlle outras que acostuman acompañalo. Lémbrome especialmente desa xentiña que botou días sen fluído eléctrico, con todo o que eso significa para o confort e comodidade. Aquí por fortuna xa case non acordamos tal cousa e temos que facer un pequeno esforzo para imaxinarnos uns días sen calefacción, sen tele, sen auga quente, sen afeitadoras...

Este inverno parece vir en plan "guerreiro". Aí tendes as xeadas de onte, e a que se armou na AP-9. A concesionaria parece que se lava as mans. Non se esquecen de cobrar as peaxes, non; o demáis non lles preocupa, i eso que llela deixaron por 40 anos máis. ¿Terá a Administración que seguir invirtindo na autopista para que os cucos de turno sigan tirando proveito...? Que a Administración deixe de facer o primo e invirta na futura autovia.

Sigue PRESENTACION

Antes de seguir con esta leria, quero facer un inciso para dicirvos que nos veráns tiña uns rapaces do pobo para repasar algo do que aprenderan durante o curso; tamén exercía de corresponsal de "La Región"... En razón a esto e ás miñas circunstancias, aconselláranme facer Graduado Social.

No 1984 fixen o exame de acceso á Universidade, como xa dixen, e nese mesmo ano matriculeime por libre para facer Graduado Social. Eran tres cursos de seis asignaturas cada un; mentres durasen os exames tería que parar en Santiago. E precisaría buscar aloxamento e quen me atendese...

Prantexeillo a "Auxilia", que me buscou aloxamento na Residencia do Burgo das Nacións, e acompañante. O 10 de xuño de 1985, cando iba marchar para Santiago, finou de repente o meu pai a causa dun infarto. Aínda que moi apenado, decidín continuar cos estudios e fun en setembro ós exames; o 15 de xuño de 1989 levoume o meu cuñado Antonio a Santiago para un exame que me quedara, e con nós foi a miña nai deica Ourense para unha revisión co seu oculista. A volta enterámonos de que a atropelara de morte un coche na rúa Progreso...

Si tiven disgusto cando faleceu meu pai, esta nova deixoume totalmente fundido na desesperación, pois estaba moi unido á miña nai, coa que vivira sempre agás dous anos que estivera internado no "Hogar-Clínica San Rafael" que tiñan os Irmáns de S. Juan de Dios en Vigo. O tempo, que todo o cura, e miñas irmás e cuñados que non poden portarse mellor comigo fan que a miña vida transcurra sen máis inquedanzas nin problemas ca os "normais".