miércoles, 7 de octubre de 2009

RIO 2016

Xa fai un mes da miña última escrita neste caderno. I é que hai cousas que a ún, anque sexan máis ou menos previsibles, lle deixan mal corpo e sen moitas ganas de contalo... Pero imos pasar das malas novas e alegrarnos con Brasil e o Río de que as Olimpiadas do 2016 vaian para alá, xa que o necesitaba e ademáis merecíao, segundo di Pérez Mariño no seu artigo de "La Voz de Galicia". Eu alégrome por partida doble: por simpatía con Brasil e pola familia que teño nese extenso país, aos que felicito de todo corazón.


Hace ya un mes de mi último escrito en este cuaderno. Y es que hay cosas que a uno, aunque sean más o menos previsibles, le dejan mal cuerpo y sin muchas ganas de contarlo... Pero vamos a pasar de las malas nuevas y a alegrarnos con Brasil y Río de que las Olimpiadas del 2016 vayan para allá, puesto que lo necesitaba y además lo merecía, según dice Pérez Mariño en su artículo de "La Voz de Galicia". Yo me alegro por partida doble: por simpatía con Brasil y por la familia que tengo en ese extenso país, a quienes aprovecho para felicitar de todo corazón.

miércoles, 9 de septiembre de 2009

POLITICOS

Os cartiños que non saen do proprio peto acostuman a gastarse moi alegremente. Desto dan boa proba a cotío os nosos políticos (si algún se salva da queima, que me perdone), sexan da dereita, da esquerda ou do centro... Outra cousa na que acostuman a ser maestros é en prometer e non dar, a non ser disculpas que se di de malos pagadores.

El dinero que no sale del propio bolsillo suele gastarse muy alegremente. De esto dan buena prueba a en cualquier momento nuestros políticos (si alguno se salva de la quema, que me perdone), ya sean de derechas, de izquierdas o de centro... Otra cosa en la que acostumbran a ser maestros es en prometer y no dar, a no ser disculpas como los malos pagadores.

Ven esto a conto polas declaracións de onte da Conselleira de Benestar no Parlamento de Galicia que podemos resumir naquelo de que unha cousa é predicar (o que se di estando na oposición ou en campaña electoral) i outra dar trigo.


Viene esto a cuento por las declaraciones de ayer de la Conselleira de Benestar en el Parlamento de Galicia que podemos resumir en aquello de que una cosa es predicar (lo que se dice estando en la oposición o en campaña electoral) y otra dar trigo.

Paréceme totalmente inmoral seguir a enterrar millóns e millóns de euros no Gaiás sen saber para qué, anque sí se sospeite (máis de ún xa se beneficiará), i escatimalos no que é prioritario, como a Lei de Dependencia, a Sanidade ou o Ensino. Son estas prácticas de bon goberno? Parecemos novos ricos que temos que gastar ben diñeiro, e que se saiba, en algo suntuario, que luza, anque teñamos carencias de cousas esenciais que non se ven tanto. Unha mágoa.


Me parece totalmente inmoral seguir enterrando millones y millones de euros en el Gaiás sin saber para qué, aunque sí se sospeche (más de uno ya se beneficiará), y escatimarlos en lo que es prioritario, como la Ley de Dependencia, la Sanidad o la Enseñanza. Son éstas prácticas de buen gobierno? Parecemos nuevos ricos que tenemos que gastar mucho dinero, y que se sepa, en algo suntuario, que luzca, aunque tengamos carencias de cosas esenciales que no se ven tanto. Una pena.

miércoles, 2 de septiembre de 2009

O PAXARIÑO


A princesa dos pés descalzos.



Bonito, non?


Naceu en A Barraca, a un tiro de pedra da vila alaricana, dous anos despois ca min. Iba a diario ó colexio salesiano, onde alguén tivo a percepción de verlle parecido a unha desas pequenas e ledas criaturas. El gosta de viaxar e andar por camiños inexplorados. Abandonou o seminario salesiano pola universidade, deu clases i está xubilado...


Pobreza, tecnoloxía, suntuosidade...



Contra a escaseza ou careza dos solares, palafitos


Nació en A Barraca, a un tiro de piedra de la villa alaricana, dos años más tarde que yo. Iba a diario al colegio salesiano, donde alguien tuvo la percepción de verle parecido a una de esas pequeñas y alegres criaturas. Le gusta viajar y andar por caminos inexplorados. Abandonó el seminario salesiano por la universidad, dio clases y está jubilado...


Unha boa pescata de anguilas.



Non parecen desnut
ridos, pero...

Coñecino cando de rapaz estivo unha tempadiña onda sua tía de Vilar de Flores, de onde era nativa a sua nai. Coma case tódolos anos estivo uns dias en A Barraca, e, coma case todos, veume facer unha visita. Deixoume fotos das suas últimas viaxes: á illa de Borneo e á praia das Catedrais. Grazas, Manolo, e non esquezas de voltar anque inevitabelmente non nos atopes a todos. Unha aperta.


O tipo barbado é Manuel Suárez, "O paxariño".



Esta é unha "lagartiña" do país.


Le conocí cuando de niño estuvo una temporada en casa de su tía de Vilar de Flores, de donde era nativa su madre. Como casi todos los años estuvo unos dias en A Barraca, y, como casi todos, vino a hacerme una visita. Me dejó fotos de sus últimos viajes: a la isla de Borneo y a la playa de las Catedrales. Grazas, Manolo, y no te olvides de volver aunque inevitablemente no nos encuentres a todos. Un abrazo.


Anuncio dunha especie de reserva de paxaros en Sabah, Borneo, onde hai unha torre para observalos.


Esta parece que é unha casa comunitaria.

miércoles, 12 de agosto de 2009

"COLONIAS"


Foto sacada á saída da cena o día 29.


A asociación "Aixiña" ten unha residencia de "colonias" en Sanxenxo (Pontevedra), i eu acabo de estar alá no turno do 20 ó 30 de xullo xunto con outra ducia e media de
personas.



La asociación "Aixiña" tiene una residencia de "colonias" en Sanxenxo (Pontevedra), y yo acabo de estar allí en el turno del 20 al 30 de julio junto con otra docena y media de personas.



Durante a cena de despedida.


Outra foto da mesma cena.


Eu sei de compañeir@s minusválid@s que non queren ir alá porque o teñen moi visto. E certo que si non eres de praia telo un chisco máis difícil para encher o tempo de lecer, e aínda máis agora que nos deixaron sen sá de estar -en trámite de solución-, pero aparte das socorridas terrazas quédanos redescubrir o povo, enterarnos das exposicións ou sitios dinos de visitar que sexan accesibles para as nosas minusvalías, e ir por alí; buscar un sitio tranquilo e agradable, que os hai, levar un libro ou un pasatempo, e deixar que corra... o tempo...



Yo sé de compañer@s minusválid@s que no quieren ir allá porque aquello lo tienen muy visto. Es verdad que si no eres de playa lo tienes un poco más difícil para llenar el tempo de descanso, y más aún ahora que nos dejaron sin sala de estar -en trámite de solución-, pero aparte de las socorridas terrazas nos queda redescubrir el pueblo, enterarnos de exposiciones o sitios dignos de visitar que sean accesibles para nuestras minusvalías, e ir por allí; buscar un sitio tranquilo y agradable, que los hay, llevar un libro o un pasatiempo, y dejar que corra... el tiempo...



Dous "intrusos" -Casimiro, e á sua dereita Camilo, o autor deste blog- na praia de Silgar.

viernes, 7 de agosto de 2009

REGRESO DE BURGOS


Palacio de los marqueses de Aguilar, en la Plaza Mayor, en aparente estado de abandono.



Manolo e Luci rodeados das suas fillas Lara e Coral; o Paco está comigo, á fronte. Foto sacada no restaurante onde xantamos, en El Entrego.


Colegiata de S. Miguel, en la Plaza Mayor de Aguilar.



O 17 de xullo, venres, saímos de Burgos para Asturias. Paramos a xantar en Aguilar de Campóo e seguimos para Xixón, onde vive Paco, fillo de miña irmá Luci, o que xa nos agardaba para tomar unhas "sidrinas" e dar unha volta pola praia e zona onde estaban ca Semana Negra, que aproveitamos para ver unha exposición de fotoperiodismo. Paco é aficionado á pesca submarina, e invitounos a cenar productos do mar sacados por el, algo delicioso.


El 17 de julio, viernes, salimos de Burgos para Asturias. Hicimos un alto para comer en Aguilar de Campóo y seguimos para Gijón, donde vive Paco, hijo de mi hermana Luci, el cual ya nos aguardaba para tomar unas "sidrinas" y dar una vuelta por la playa y zona donde estaban con la Semana Negra, que aprovechamos para ver una exposición de fotoperiodismo. Paco es aficionado a la pesca submarina, y nos invitó a cenar productos del mar sacados por él, algo delicioso.


O sábado levounos a ver o "Museo de la Minería y de la Industria", en El Entrego, algo dino de ver con máis calma. Xantamos a menos de un quilómetro, e pola tarde levounos a ver Oviedo dende o alto do Naranco.

El sábado nos llevó a ver el "Museo de la Minería y de la Industria", en El Entrego, algo digno de ver con más calma. Comimos a menos de un quilómetro de allí, y por la tarde nos llevó a ver Oviedo desde lo alto del Naranco.


O domingo pola mañá saímos por Vegadeo cara Allariz, onde nos agardaban para xantar, pois o luns, 20, ás nove e media, saía con "Aixiña" para Sanxenxo.


El domingo por la mañana salimos por Vegadeo hacia Allariz, donde nos aguardaban para comer, pues el lunes, 20, a las nueve y media, tenía que estar en la sede de "Aixiña" para ir a Sanxenxo.

lunes, 13 de julio de 2009

VIAXE AO PAIS BASCO


O martes, 7, levoume o meu cuñado a dar unha volta polo País Vasco. Estivemos no Santuario de Urkiola, que ten unha distribución rara: o altar non está frente á entrada principal, e logo, no lado oposto ó altar, hai un plano ou estrado inclinadoe escalonado cunha mesiña no centro e uns micrófonos. Eso é o que me pareceu a min... Seguimos viaxe por Gernika, onde demos unha volta polo pobo, sen esquecernos de ver a árvore famosa, e paramos a comer en Bermeo.

El martes, 7, me llevó mi cuñado a dar una vuelta por el País Vasco. Estuvimos en el Santuario de Urkiola, que tiene una distribución rara: el altar no está frente a la entrada principal, y luego, en el lado opuesto al altar, hay un plano o estrado inclinadoy escalonado con una mesita en el centro y unos micrófonos. Eso es lo que me pareció a mi... Seguimos viaje por Gernika, donde dimos una vuelta por el pueblo, sin olvidarnos de ver el famoso árbol y subir hasta Lumo. Seguimos hasta Bermeo, donde nos paramos a comer.

Despois de xantar fomos ver o cabo Machichaco, e, de volta xa, paramos na basílica de Lekeitio, onde nos atopamos cun home que se brindou a sacarnos unha foto e a ensinarnos o máis destacado da mesma: os retablos do altar maior (unha preciosidade gótico-flamenca de comezos do século XVI) e o do de Nosa Señora da Antiga. O pequeno museo parroquial e un cristo traído de México feito de millo e que só pesa uns 7 kg.a pesar de ser dunha talla máis ben alta. Daquí fomos a Mallabia para ver a uns parentes e xa voltamos para Burgos. A impresión que saquei do meu recorrido polo País Vasco é a de que ten moita montaña, que chove a miúdo xa que hai unha vexetación luxuriosa, superverde, e de que a crisis económica estase facendo notar...

Despues de comer fuimos a ver el cabo Machichaco, y, de vuelta ya, nos detuvimos en la basílica de Lekeitio, donde se nos acercó un hombre que se brindó a sacarnos una foto y a enseñarnos lo más destacado de la misma: los retablos del altar mayor (una preciosidad gótico-flamenca de principios del siglo XVI) y el de Nuestra Señora de la Antigua. O pequeno museo parroquial y un cristo traído de México hecho de maíz y que sólo pesa unos 7 kg.a pesar de ser de una talla más bien alta. De aquí fuimos a Mallabia para ver a unos parientes y ya regresamos para Burgos. La impresión que saqué de mi recorrido por el País Vasco es de que tiene mucha montaña, que llueve a menudo ya que hay una vegetación lujuriosa, superverde, y de que la crisis económica se está haciendo notar...

domingo, 21 de junio de 2009

ALGO DE AQUÍ E DE ALÁ

















Distintas vistas do tramo xa remodelado da rúa Emilia P. Bazán



Non pensedes que andiven correndo o boi, non... O que pasa é que de cando en vez a ún éntralle a desgana, e abandona un pouco a escrita neste blog. Tampouco é que estivese inactivo de todo, pois tiña unhas declaracións da renda por facer, empezando pola miña. Agora, xa cumprida a obrigación con Facenda, retomo este blog...


A pesar de lo que podáis creer, no anduve "correndo o boi"... Lo que pasa es que de cuando en vez a uno le entra la desgana, y abandona un poco la escritura en este blog. Tampoco es que estuviese del todo inactivo, pues tenía unas declaraciones de la renta por hacer, empezando por la mía. Ahora, ya cumplida la obligación con Hacienda, retomo este blog...


Resulta que en contra do que eu coidaba, o químico alaricano premiado este ano pola Real Sociedade Española de Química sí leo o meu blog, é máis, tivo a cortesía de escribirme unha carta con ese motivo. Esa carta e a da miña resposta, entre outras cousas, serviunos para recordar ó seu pai e a inmensa ledicia que el tería co premio do seu fillo. Grazas e ánimo para seguir investigando.


Resulta que en contra de lo que yo creía, el químico alaricano premiado este año por la Real Sociedad Española de Química sí leyó mi blog, es más, tuvo la delicadeza de escribirme una carta con ese motivo. Esa carta y mi respuesta a la misma, nos sirvió, entre otras cosas, para recordar a su padre y la inmensa alegría que tendría con el premio de su hijo. Gracias y ánimo para seguir investigando.


Un día da "Festa do Boi" tiven unha charla informal co Sr. Alcalde con sendos vasos de cervexa por medio no Fogar dos Maiores. Comentamos a obra aínda non finalizada da rúa Emilia P. Bazán, que está quedando moi ben, con bandas de distinta textura nas beirarrúas para sinalizar as boca rúas e os pasos peonís elevados. Está ilusionado ca próxima inauguración da Casa da Xuventude e co proxecto para xardíns na beira dereita do río, a continuación de A Granxa.


Un día de la "Festa do Boi" tuve una charla informal con el Sr. Alcalde con sendos vasos de cerveza por medio en el "Fogar dos Maiores". Comentamos la obra aún no finalizada de la calle Emilia P. Bazán, que está quedando muy bien, con bandas de distinta textura en las aceras para señalizar las boca calles y los pasos peatonales elevados. Está ilusionado con la próxima inauguración de la "Casa da Xuventude" y con el proyecto para jardines en la orilla derecha del río, a continuación de A Granxa.