miércoles, 2 de septiembre de 2009

O PAXARIÑO


A princesa dos pés descalzos.



Bonito, non?


Naceu en A Barraca, a un tiro de pedra da vila alaricana, dous anos despois ca min. Iba a diario ó colexio salesiano, onde alguén tivo a percepción de verlle parecido a unha desas pequenas e ledas criaturas. El gosta de viaxar e andar por camiños inexplorados. Abandonou o seminario salesiano pola universidade, deu clases i está xubilado...


Pobreza, tecnoloxía, suntuosidade...



Contra a escaseza ou careza dos solares, palafitos


Nació en A Barraca, a un tiro de piedra de la villa alaricana, dos años más tarde que yo. Iba a diario al colegio salesiano, donde alguien tuvo la percepción de verle parecido a una de esas pequeñas y alegres criaturas. Le gusta viajar y andar por caminos inexplorados. Abandonó el seminario salesiano por la universidad, dio clases y está jubilado...


Unha boa pescata de anguilas.



Non parecen desnut
ridos, pero...

Coñecino cando de rapaz estivo unha tempadiña onda sua tía de Vilar de Flores, de onde era nativa a sua nai. Coma case tódolos anos estivo uns dias en A Barraca, e, coma case todos, veume facer unha visita. Deixoume fotos das suas últimas viaxes: á illa de Borneo e á praia das Catedrais. Grazas, Manolo, e non esquezas de voltar anque inevitabelmente non nos atopes a todos. Unha aperta.


O tipo barbado é Manuel Suárez, "O paxariño".



Esta é unha "lagartiña" do país.


Le conocí cuando de niño estuvo una temporada en casa de su tía de Vilar de Flores, de donde era nativa su madre. Como casi todos los años estuvo unos dias en A Barraca, y, como casi todos, vino a hacerme una visita. Me dejó fotos de sus últimos viajes: a la isla de Borneo y a la playa de las Catedrales. Grazas, Manolo, y no te olvides de volver aunque inevitablemente no nos encuentres a todos. Un abrazo.


Anuncio dunha especie de reserva de paxaros en Sabah, Borneo, onde hai unha torre para observalos.


Esta parece que é unha casa comunitaria.

No hay comentarios: