A situación de Gaza

Acabo de ler algunha información a maiores para poder opinar sobre o tema, pero véxoo igual de complicado. Unha visión simplista diría que dous non pelexan si ún non quere. E neste caso diríase que os dous queren, pois ún parece a mosca cojonera e o outro dedicarse a cazar moscas a golpe de canón. Pero non é fácil aguantar contínuas humillacións por parte dos usurpadores do que consideras o teu territorio, que te teñen cercado e vixiado, e que a entrada de mercadorías, incluso medicamentos e obxectos de primeira necesidade, están férreamente controlados e restrinxidos, incrementando a carestía dos mesmos e a miseria da poboación. Si a esto lle unimos que entre os palestinos hai distintas faccións, e que os xudeus están desexando desfacerse deles como sexa... Parece que están desexando que lles dean motivos para descargar a súa furia en forma de bombas e misís, dos que non están faltos. Os xudeus teñen un exército ben armado e millor entrenado; non carecen de nada, nin siquera de escrúpulos para atacar onde sexa e como millor conveña ós seus intereses...

A miña conclusión é que salvo unha pronta intervención internacional que deteña os ataques dos xudeus, os palestinos van seguir sendo masacrados, anque teñan algunha reación armada exitosa, o que non fará senón alporizar máis ós xudeus e darlles motivos para seguir machacándoos.

Navidad

Estamos en nochebuena un año más... De fondo suenan villancicos y en la cocina hay actividad, pues no se concibe esta noche sin una buena cena... La nochebuena debería ser para todos, pero no sé lo que pensarán los que no tengan para cenar, carezcan de casa o estén faltos de salud...

Deberíamos pensar un poco en todos ellos, no excedernos demasiado, lo que irá en beneficio de nuestra salud, y compartir algo más con los necesitados. Tampoco quiero amargarle la Navidad a nadie, así que ¡FELICES PASCUAS A TODOS!

LEMBRANZAS DE RETAGARDA

Unha mañá estendeuse a nova de que na curva de Desder, nas lindes entre Allariz e Xunqueira de Ambía, apareceran tres cadavres cumprindo as promesas ou amenazas dun temido falanxista que en máis dunha ocasión prometera ós de Requeixo "calquera día tráiovos carne fresca". A xente correu cara alá; a maioría voltaba para as súas casas coa cabeza gacha, espantados, comentando que do pescozo dun deles colgaba un escapulario... O cura de Requeixo mandou recollelos e tívolles o enterro. Coido que no libro-rexistro da parroquia deixaría algunha anotación ó respecto.

O que antecede eran parte dos recordos que tiña a miña nai do tempo da guerra. Tamén
me contaba que en Xunqueira había un home destacado que chegou a Alcalde, e logo
que estalou a guerra, foi detido por ser de esquerdas ou nazonalista, e fusilado.
Contaba que se chamaba Aníbal Lamas, e que era moi valente. Cando estaba diante do
pelotón negouse a que lle vendasen os ollos, xa que quería ver de frente a quen lle
disparaba. Como derradeira gracia pedíu que lle deixasen fumar o último cigarro, e
cando ía polo medio, deulle unha longa calada, tirouno ó chan, e, "¡disparade, covardes!", berrou.

No libro "Arraianos", de Méndez Ferrín, hai un conto, "O militante fantasía", no que se lembra iste mesmo episodio da incivil guerra.

Non quero pensar que iste é o trato que don Manuel desexaría para os nazonalistas. Tampouco entendo que os contrapoña á defensa de España.

OLGA BEJANO

Ayer al leer la prensa me enteré del fallecimiento de Olga Bejano Domínguez. Tengo que confesar que desconocía su existencia, y que me impresionó su coraje y su tremendo afán por vivir y dejar huella de su paso por este mundo.

Os estoy hablando de una persona que hace 21 años contrajo una grave enfermedad neuromuscular que la paralizó por completo, hasta el punto de que no veía ni hablaba, respiraba mecánicamente y era alimentada a través de una sonda. Pues bien, a pesar de tantos impedimentos, de sus constantes neumonías y frecuentes operaciones, encontró la forma de comunicarse con sus enfermeras y les "dictó" varios textos que dieron lugar a la publicación de tres libros.

Que descanse en paz, y que su ejemplo nos ayude a superar nuestros pequeños o grandes problemas de cada día.

NEVARADA

Aquí tamén nevou o sábado, anque como chovera antes, a neve durou pouco, a non ser na cima do monte Penamá, onde aínda onte locía o manto blanco...

Dicen que "tempo de neve, tempo alegre". O malo é cando se vive na montaña e ás inclemencias do temporal hai que engadirlle outras que acostuman acompañalo. Lémbrome especialmente desa xentiña que botou días sen fluído eléctrico, con todo o que eso significa para o confort e comodidade. Aquí por fortuna xa case non acordamos tal cousa e temos que facer un pequeno esforzo para imaxinarnos uns días sen calefacción, sen tele, sen auga quente, sen afeitadoras...

Este inverno parece vir en plan "guerreiro". Aí tendes as xeadas de onte, e a que se armou na AP-9. A concesionaria parece que se lava as mans. Non se esquecen de cobrar as peaxes, non; o demáis non lles preocupa, i eso que llela deixaron por 40 anos máis. ¿Terá a Administración que seguir invirtindo na autopista para que os cucos de turno sigan tirando proveito...? Que a Administración deixe de facer o primo e invirta na futura autovia.

Sigue PRESENTACION

Antes de seguir con esta leria, quero facer un inciso para dicirvos que nos veráns tiña uns rapaces do pobo para repasar algo do que aprenderan durante o curso; tamén exercía de corresponsal de "La Región"... En razón a esto e ás miñas circunstancias, aconselláranme facer Graduado Social.

No 1984 fixen o exame de acceso á Universidade, como xa dixen, e nese mesmo ano matriculeime por libre para facer Graduado Social. Eran tres cursos de seis asignaturas cada un; mentres durasen os exames tería que parar en Santiago. E precisaría buscar aloxamento e quen me atendese...

Prantexeillo a "Auxilia", que me buscou aloxamento na Residencia do Burgo das Nacións, e acompañante. O 10 de xuño de 1985, cando iba marchar para Santiago, finou de repente o meu pai a causa dun infarto. Aínda que moi apenado, decidín continuar cos estudios e fun en setembro ós exames; o 15 de xuño de 1989 levoume o meu cuñado Antonio a Santiago para un exame que me quedara, e con nós foi a miña nai deica Ourense para unha revisión co seu oculista. A volta enterámonos de que a atropelara de morte un coche na rúa Progreso...

Si tiven disgusto cando faleceu meu pai, esta nova deixoume totalmente fundido na desesperación, pois estaba moi unido á miña nai, coa que vivira sempre agás dous anos que estivera internado no "Hogar-Clínica San Rafael" que tiñan os Irmáns de S. Juan de Dios en Vigo. O tempo, que todo o cura, e miñas irmás e cuñados que non poden portarse mellor comigo fan que a miña vida transcurra sen máis inquedanzas nin problemas ca os "normais".

Obama

O martes, 4, a población norteamericana ao elexir a Barack Obama deu un firme paso a favor da paz mundial e de reducir as enfermidades e a pobreza extrema no mundo. Estas e outras promesas (reducir de forma apreciable as emisións de gases de efecto invernadeiro, apoiar o desenrolo de enerxías renovables, retirar as tropas de Irak, etc., etc.) figuraban no programa da sua campaña electoral.

Agora só nos queda agardar que sexa capaz de sortear os atrancos que de seguro vai atopar no seu intento de cumplir as suas promesas electorais, e rezar para que non apareza algún(s) "iluminado(s)" que remate(n) coa sua vida e coas ilusións de tanta xente que depositou nel a sua esperanza. Coma moitos outros en todo o mundo, e a pesar dunha certa desconfianza cara os que se presentan coma "redentores", eu tamén confío que o seu mandato marque o inicio dunha nova etapa para os EE.UU. e para o mundo. Unha etapa de paz, de xustiza, de detención do cambio climático (os EE.UU. non cumplía o Protocolo de Kioto), eliminación de armas nucleares, etc. Que vosoutros e eu o vexamos.

OBITUARIO

Ayer (a pesar de la fecha que aparece en pantalla, en realidad escribí esto el 31 ppdo.) ha muerto Recaredo Paz Prieto. Para el que no le diga nada este nombre, le diré que Recaredo era muy conocido en esta provincia de Ourense y dentro del mundo de la minusvalía. Comenzó siendo uno más de los muchos que nos beneficiamos de la labor de "Auxilia", entidad privada de ayuda al minusválido que introdujo en Galicia y Portugal don Domingo Gómez Freire.

A Recaredo, "Auxilia", entre otras cosas, le ayudó a acceder a uno de los puestos reservados para minusválidos, con lo que estuvo trabajando un tiempo como administrativo en el SEREM (hoy IMSERSO), pero él devolvió el favor con creces, implicándose con todas las consecuencias en la labor de la Asociación, que al final, por motivos que no vienen al caso, transformó "Auxilia" en "Aixiña".

En "Aixiña" hizo una labor descomunal. De un bajo con que contaba "Auxilia" (sabe Domingo cómo lo adquirió), pasamos a tener un edificio que además de "Aixiña" alberga las sedes de otras asociaciones, además de un Centro Especial de Empleo con varios talleres que dan trabajo a más de setenta trabajadores. El estaba dirigiendo la Asociación cuando enfermó, y lo venía haciendo desde hace bastantes años; con la inestimable ayuda de Domingo, consiguió que el Ayuntamiento de Ourense nos cediese el solar, y poco a poco, con ayudas de Madrid (procedentes de aportaciones para fines sociales del IRPF), de la Xunta, de la Diputación… pasamos a tener no sólo una sede que no podíamos ni soñar hace años, sino también una casa de colonias en Sanxenxo.

Si a todo esto añadimos que no tenía más que 58 años, comprenderéis nuestro dolor y desolación.

PRESENTACION

Coido que antes de nada terei que presentarme: Chámome Camilo Conde Cid, nacín fai 64 anos en Vilar de Flores, a 3 km de Allariz (Ourense), e cando tiña 9 anos pegou comigo a Artrite Reumatoide; parecía unha broma pero deixoume as articulacións desfeitas: ríxidas e deformadas. Agora estou pulsando as técolas cun boli…

Aínda así, e anque teño momentos baixos, sempre procurei ver a botella medio chea…

Sempre me gustou ler, aparte de que non tiña outra cousa en que pasar o tempo, así que os veciños que tiñan algún libro, prestábanmo, i eu lía todo, dende vidas de santos ó “Decamerón”. As veces estudiaba algo nunha enciclopedia, pero logo me cansaba. Un día foime ver unha mestra de Allariz, faloume do Bacharelato radiofónico, e levoume revistas cos textos das leccións; empecei a seguilo, logo suscribinme e seguía os cursos, ata que un día comunicáronme que ó non matricularme e acudir ós exames, non me podían mandar os textos das leccións.

Un dia, xa na década dos 80, prantexeime estudiar “en serio”. Comuniqueillo a “Auxilia”, mandáronme os textos das distintas asignaturas, e fun ós exames de primaria para maiores de 16 anos. Na obligada entrevista animáronme a facer o exame de acceso á universidade para maiores de 25 anos, matriculeime na UNED, fixen o curso correspondente, e alá fun a Pontevedra ós exames con Xosé Lois, “O Bancario”, e con César Cuña de monitor…

(Seguirá…)